31 Augustus 2007

Eindelijk heb ik de rust weer gevonden om is een keer weer wat te schrijven want de afgelopen maanden is er weer veel veranderd en er gaat ook veel veranderen. Na het uitstrooien van mijn ouders en de verjaardag van Paddy in Februari werd het ineens stil bij ons. En als je dan wat ruimte krijgt om na te denken dan merk je dat dan pas het grote verdriet en het gemis komt. Ik kan niet in woorden omschrijven hoe erg ik mijn moeder mis. Wij hadden een ongelofelijke band met zijn beiden en hoe erg ik het ook vind dat mijn vader ook is overleden , het verdriet is niet hetzelfde. En dat is toch eigenlijk raar! Savonds als ik alleen op de bank tv zat te kijken naar bijvoorbeeld de Pfaffs dan zat ik gewoon te huilen als een klein kind. Laatst reed ik langs een kledingwinkel en ze hadden er shirts op een rek voor hangen. Ik zag de blouse die ik voor mijn moeder had gekocht en die ze ook in de kist aan had. Ik heb de auto aan de kant moeten zetten want ik kon niet meer zien door de tranen in mijn ogen.

Afgelopen maand was het een jaar geleden dat ze is overleden en ik heb er erg veel moeite mee gehad en nog. Vooral ook omdat echt iedereen op vakantie was. Ik troost me met de gedachte dat ze het jaar ervoor er wel voor mij waren en toen niet allemaal op vakantie waren.

Doordat mijn volledige WAO omgezet is tot de helft en ik daardoor gedeeltelijk in de WW zit zijn er ook de nodige financiele problemen bij gekomen en ook onzekerheden voor de toekomst. Nu sta ik onder begeleiding van een Reintegratiebureau en ik moet zeggen dat bevalt erg goed. Zo goed zelfs dat ik het voor elkaar heb gekregen om een half jaar kaart voor de sportschool te krijgen want de kilootjes zijn er nog steeds niet af. Heb nu 2 maanden erg hard getrained maar ben weer een beetje in een slob gekomen en moet me er weer toe zetten om weer te gaan.

Het allermooiste komt eigenlijk nog en dat is dat ik per begin september 2007 stage ga lopen op een boekhoudkantoor en bij goed functioneren er een leuke baan aan kan overhouden. AS maandag begin ik voor plus minus 10 uur waarin ik langzaam mag opbouwen tot 20 uur.

En dan Paddy, lieve kleine Paddy.

Paddy word erg groot en begint als een echte tweejarige een eigen karakter te krijgen. Hij kent het woord NEE erg goed en spreekt het zelfs goed uit. Voor een manneke met hoortoestellen praat hij nog steeds wel erg weinig en ook het gebaren blijft nog een beetje uit. Maar ook daar komt verandering in want hij is vorige week voor het eerst naar school geweest en hij vind het geweldig. Alleen het wachten op andere kinderen vind hij nog niet erg leuk en hij verblijd dan ook alle kinderen van zijn hoge stemgeluid afrondend met gekrijs op de grond. Ja wachten heeft hij nog niet uitgevonden maar erg raar is dat niet denk ik als je alleen woond met je Mama waarbij je nooit hoeft te wachten. Ik denk dat Paddy met de kerst heel erg veranderd zal zijn en dan bedoel ik met taalgebruik en met gebaren. De Cirkelboog is gespecialiseerd in communicatie stoornis bij hele jonge kinderen dus ik denk dat hij daar echt op zijn plek is.

Omdat ik ga werken ben ik een ongelofelijke zoektocht naar een goede gastouder gestart en met goed resultaat want hij gaat met veel plezier naar Margreet die het op haar beurt weer geweldig vind om een speciaal kindje te hebben in huis.

Eigenlijk een hele positieve Blogposting dus op het verdriet van mijn moeder na. We gaan vooruit kijken en proberen er iets moois van te maken, Paddy en ik.

Ik denk dat de foto's hierboven genoeg zeggen over ons!

liefs Olga

Wat een verschil

De eerste foto van Paddy.












En zoals hij nu is.


Wat een verschil maar je kunt zien dat het een vechter is.

13 Februari 2007

Het is al weer een tijdje geleden dat ik gepost heb en er is ook weer ontzettend veel gebeurd intussen. In Augustus 2006 hebben we de sleutel gekregen van ons nieuwe huis en na de crematie van mijn moeder op 4 augustus 2006 zijn mijn vrienden en ik daar erg druk bezig geweest. Aan de ene kant was het fijn om zoveel afleiding te hebben aan de andere kant was het ook een hele zware periode vooral al het geregel van de verhuizing, en de emoties die kwamen op de momenten waarop je ze op zijn minst verwachte. Op 10 september waren mijn vader en moeder 51 jaar getrouwd en omdat ze er niet meer was had ik een bosje bloemen voor mijn vader meegenomen. Toen ik bij hem aankwam vond ik hem op de bank met hoge koorts, bijna niet aanspreekbaar. De dokter is toen ingeschakeld en bleek dat hij een fikse longontsteking had en vocht achter de longen. Vanaf die dag was er elke dag wel iets met hem maar wonder boven wonder is hij deze longontsteking weer te boven gekomen en zelfs naar de kaartclub geweest in het buurthuis. Met Sinterklaas heeft hij 2 grote cadeaus gekocht voor Paddy en hij heeft erbij gezegt dat ik later maar moest vertellen dat hij ze van Opa en Oma heeft gekregen. Ik had als reactie dat hij op de verjaardag in Februari ook nog wel iets kon kopen van die betekenis en dat hij dit dan eigenlijk van Sinterklaas had gekregen. We moesten er wel om lachen.
Eerste kerstdag zouden we naar een Restaurant uit eten gaan met zijn drieen. Op kerstavond belde ik mijn vader en hij vertelde dat hij zich niet lekker voelde en aan de diaree was. De volgende dag dat ik hem belde vertelde hij dat hij alles onder de diaree had en of ik wilde komen. Heb Paddy naar Joyce ( die zelf met ontstoken ogen zat) gebrachten ben aan de poets gegaan bij mijn vader. Alles zat er onder, wc, douche, slaapkamer etc. Overal lag smerige kleding en hij zelf lag op de bank omdat hij zich niet lekker voelde. Koorts had hij niet, ook smiddags niet dus afwachten maar. Ik zou tweede kerstdag naar Gea in Houten en pa zou bij mijn zus en broer tweede kerstdag vieren. Ik wist dat hij thuis zou blijven en hij zei tegen mij dat ik wel naar Houten moest gaan want hij was alleen maar aan de diaree. Heb hem nog gebeld en savonds was hij erg afwezig aan de telefoon, zijn laatste woorden tegen mij waren"Ik schuif het af". Gelukkig was Patrick de zoon van mijn zus bij hem en die heeft mijn zus gewaarschuwd dat Papa erg veel onzin uitkraamde. Tegen 12 uur savonds kreeg ik van haar telefoon dat hij opgenomen was in het ziekenhuis en dat hij aan het uitdrogen was. Ze zouden een infuus aanleggen en we zouden morgen wel verder zien. Net alsof je het voelt aankomen zei ik tegen Gea"volgens mij word ik vannacht gebeld". Tegen 5 uur ging de telefoon, of ik zo snel mogelijk terug kon komen omdat Pa wel erg hard achteruit ging. Heb Paddy achtergelaten bij Gea en ben zo snel mogelijk naar Enschede gereden. Toen ik op de gang kwam in het Ziekenhuis hoorde ik hem zwaar ademen en op het moment dat ik binnenkwam werd hij rustiger. Drie kwartier later is hij overleden met al zijn kinderen om hem heen.

En nu is het bijna 17 Februari en zou mijn moeder 70 worden. Deze dag heeft mijn zuster uitgezocht om de as van mijn moeder uit te strooien. Wij wisten toen nog niet dat we mijn vader er ook zouden uitstrooien. AS zaterdag 17 februari 2007 gaan wij naar BorgerCompagnie in Groningen om ze daar de allerlaatste eer te geven. Ik zit al weken tegen deze datum aan te hikken, misschien omdat het dan zo definitief is. Ik ben erg verdrietig maar ik kan het mij niet veroorloven om in te storten omdat ik Paddy er ook nog heb lopen. Neemt niet weg dat ik soms door mijn gevoelens word overmand. Wat kan een mens veel aan daar ben ik nu wel achter. Ik hoop dat mijn ouders bij elkaar zijn en dat ze Benjamin bij zich hebben. Af en toe is het echt oneerlijk dat mijn kind zoveel lieve mensen moet missen en niet mag kennen.

Mama en Papa ik hoop dat jullie weer bij elkaar zijn, Ik hou van jullie.

Ik ben nog maar 20 maand maar ik kijk als een jongen van 6, hahahaha.

Als Paddy het niet helemaal kan horen dan kijkt hij zo als op deze foto.

Een boterham met pasta en veel vallen laten mij er zo uitzien.

24 Oktober eindelijk is weer tijd om te schrijven

Er is ontzettend veel gebeurd sinds afgelopen keer dat ik geschreven heb. Mijn allerliefste moeder is op 30 juli 2006 overleden. Wij (mijn broer en zus) waren bij haar toen ze overleed. Het was voor haar beter dat ze niet meer hoefde te lijden maar oohh wat mis ik haar. En ook om weer met de dood geconfronteerd te worden deed me zeer. We hebben 3 dagen bij haar gewaakt en ik weet zeker dat ze mij heeft horen zeggen hoeveel ik van haar houd.

Paddy is gaan lopen vlak voor mijn moeder stierf, ik ben blij dat ze hem nog heeft gekent. Haar allerlaatste kado aan hem was een spaarpot die geef ik hem later als hij groot is. Toen mijn moeder ziek werd heeft ze ook al vaker dingen voor hem gekocht, zo kwam ik onlangs hemdjes maat 98/104 tegen. Daar kan hij over een paar maand in. Net alsof ze het wist dat ze er dan niet meer was.

Met Paddy gaat het ontzettend goed, zijn gehoor laat nog steeds te wensen over dus we moeten ons er maar bij neerleggen dat hij zo slecht hoord. Maar de gehoorapparaten blijven nu wel beter zitten dus dat is een pluspunt.We zijn intussen ook nog verhuisd naar een betere buurt en betere woning dus we zijn echt ontzettend druk geweest.

Paddy blijft een lief ondeugend mannetje dat af en toe mij weer verwonderd door zijn gedrag en ontwikkeling. Laatst moest ik voor een gesprek met een Arbeidsarts bij het UWV komen en ik had geen oppas dus hij moest mee. Zegt die man wat kijkt hij wijs uit zijn ogen het lijkt net of hij al heel veel heeft meegemaakt. De man moest is weten.

Ik zal wat vaker proberen te posten, maar lieve mensen als jullie op de site zijn laat dan even een berichtje achter bij Comment zodat ik weet dat jullie zijn geweest en wat jullie er van vinden.

liefs Olga

24-02-2006 de eerste verjaardag.

Zijn eerste verjaardag.

Paddy jij vond al die aandacht geweldig, je hebt er erg van genoten. Alle kadoos vond je ook helemaal te gek.
Alweer een jaar oud. Wat gaat de tijd nog snel. Weet nog dat je geboren werd en dat iedereen dacht dat je niet zou kunnen ademen. En daar lag je tussen mijn borsten, een piep klein mannetje dat een klein kreetje liet horen en even zijn handje in de mijne legde. Dat zijn de dingen die ik nooit vergeten zal. Op dat moment wist ik "jij vecht er voor om te leven". En ik voelde mij vanaf het eerste moment moeder en was heel trots op mijn kleine wonder. Benjamin zou ook zeer trots op je zijn geweest. Je grote broer is altijd bij ons in ons hart.

foto update

Paddy zoals altijd erg vrolijk in zijn wippertje









Paddy in Beverwijk bij mijn Tante op schoot

Paddy in zijn stoel ( helpt de rugspieren om het zitten te bevorderen) op eerste kerstdag bij Tante Gea.

http://ttservaring.nl

Dit is de site van een goede vriendin die ik heb leren kennen via de computer. Zij heeft mij door dik en dun gesteund en ik ben haar veel dank verschuldigd. Omdat we enigzins in het zelfde schuitje zaten is er tussen ons een hele goede band ontstaan.
Lieve Sas dank je voor alles wat je voor ons doet. Knuffels Olga en Paddy

Navelstrengcoagulatie bij tweelingzwangerschap met TTS

Ik, Olga Mulder ben een alleenstaande vrouw die geheel tegen de verwachting in, inverwachting raakte. Ik had net een kortstondige relatie beëindigd en dit was dus niet echt gepland. Ben 35 jaar en hoorde al wel een ( biologisch) klokje tikken in de verte vandaar mijn keuze om er volledig voor te gaan. Van de eerste schrik bekomen ging ik naar de echoscopiste om daar geheel onthutst weg te komen met de mededeling “U krijgt een tweeling”. Ik moest voor de 13 de week naar het ziekenhuis om een nieuwe echo te maken omdat ze maar van 1 kindje de nekplooimeting konden doen. Blij en geschrokken vertelde ik iedereen het nieuws.
Een tweeling, dat is toch wel heel bijzonder dacht ik nog en maakte me verder nergens druk over. Onnozel dat ik was.
Net gewend aan de situatie en al tweedehands wat spullen ingeslagen zoals een kinderwagen en bedjes ging ik naar de tweede echo. Van een kindje was de nekplooimeting niet goed, en het had zoveel vocht om zich heen. Wat hield dat in? Gelijk werd er een Gynaecoloog bij gehaald en deze vertelde over TTS. Er werd met Leiden gebeld en ik moest de volgende dag terug komen. Nu stond ik helemaal van slag op de stoep voor het ziekenhuis te huilen. Wat was er toch aan de hand? Eenmaal thuis gekomen gelijk het internet op. Kon een paar dingetjes vinden en begreep nu pas de ernst van de situatie. Dit was niet goed!!!!! Volgende dag weer naar het ziekenhuis en daar werd mij verteld dat ik over 2 dagen in Leiden werd verwacht. Slik, zo snel al. Misschien had ik het toch nog te licht ingeschat?
Maar hoe kwam ik in Leiden en wie ging er mee. Woon helemaal in Enschede en iedereen kon niet gelijk vrij krijgen om mee te gaan. Toch een vriendin gevonden en samen zijn we om 6 uur morgens op de trein gestapt. In Leiden kreeg ik een uitgebreide echo en daarna een gesprek met de dokter. 1 van mijn kindjes had zoveel vocht in en om zich heen dat hij geen overlevingskansen had. Zou hij overlijden in de buik dan zouden zijn hersenen een signaal doorgeven via de placenta aan mijn andere kindje, deze zou dan ook overlijden of zwaar gehandicapt worden.
Machteloos hoorde ik de keuzes aan die de dokter gaf.:
Ik kon niets doen, met alle gevolgen van dien, ik kon een navelstrengcoagulatie ondergaan waardoor ik waarschijnlijk 1 kon redden en ik kon mijn zwangerschap beëindigen.
Ik ging voor een kindje redden en hoorde van de dokter de uitleg aan over navelstrengcogulatie. Ze gaan via de buikwand met een kleine camera en een laser in de baarmoeder. Via de vliezen naar de navelstreng van het kindje dat moet overlijden. Daar beginnen ze dan te laseren op de navelstreng totdat de bloedvaten die hier inzitten wit worden. Dan zou de verbinding van het kind naar de placenta doorbroken moeten zijn en na een half uur zou de hartactie moeten afnemen. Ik wist niet eens dat zoiets mogelijk was. Dit zou in de praktijk betekenen dat ik van een tweeling zwanger zou blijven maar dat er maar 1 zou leven. Dat was een rare gedachte die ik niet goed van mij af kon zetten. Je hoorde wel is horror verhalen over zwangerschappen maar dat dit mij nu net moest gebeuren. Dit gebeurde toch altijd bij een ander. Hoe moest ik dit verwerken in mijn eentje want de vader wilde nadat hij had gehoord dat het een tweeling was al helemaal geen contact meer. Met de dokter overlegt dat ik na 4 dagen terug zou komen en dat ik dan de operatie zou krijgen waarbij 1 van mijn kindjes zou overlijden. Ik had eigenlijk helemaal geen keuze! Dit had toch iedereen gedaan, toch???
De twijfel nam toe, deed ik hier goed aan en wat als ik toch een gehandicapt kind zou krijgen wat zou ik dan doen. Af en toe wist ik het niet meer. Waarom kon ik niet 2 kindjes houden? Al die vragen die door mijn hoofd spookten en die ik niet kon ventileren naar een partner kregen geen antwoord. Ik voelde mij eenzaam en onbegrepen. Na 4 dagen toch de strijd hervat en met de moed in mijn schoenen ging ik weer naar Leiden. In de ruimte waar ik mijn infuus kreeg bedankte ik mijn kindje voor wat hij voor mijn andere kindje ging doen.Zijn leven geven voor het zijne zodat hij zou kunnen leven. Met tranen in mijn ogen werd ik naar de OK gebracht.
Na de operatie voelde ik mij leeg en verdrietig. Ik had mij nog nooit zo eenzaam gevoeld, helemaal in Leiden en zonder iemand die me steunde en dan zon operatie. De operatie was goed gelukt zeiden ze en ik zou 4 uur na de operatie even een echo krijgen om te kijken hoe het met mijn andere kindje was. Als alles goed was dan mocht ik morgen naar huis.
Een andere dokter die ook bij de operatie aanwezig was kwam mij ophalen voor de echo. Hij vertelde dat de dokter die de operatie had geleid heel trots was geweest op hoe de operatie was verlopen. Ik maakte mijn buik vrij en de dokter begon met de echo. Allebei keken we naar het scherm en allebei zagen we het gelijk. Er leefden nog steeds 2 kindjes in mijn buik. Wat er toen door mij heen ging is gewoon niet te beschrijven. Weer een operatie, weer afscheid nemen, weer alleen in dat akelige ziekenhuisbed en extra risico voor mijn andere kindje. De dokter wist niet waar hij moest kijken en ging gelijk bellen met de andere dokter. Ze snapten er niets van. Er werden geen excuses gemaakt wat mij erg tegenviel. Maar ik was toch al helemaal van de kaart dus dat kon er ook nog wel bij.
De volgende dag werd ik weer geopereerd en heb ik opnieuw afscheid moeten nemen van mijn kindje. Deze keer gingen ze met iets dikker materieel in mijn buik, dus ook met extra risico dat mijn vliezen zouden knappen. In dit stadium zou dat fataal zijn voor mijn andere kindje zeiden ze als dat zou gebeuren. Maar ja ik kon nu niet meer terug, ik moest nog een keer. Ook deze keer was de operatie goed gelukt zeiden ze maar ik zei dat ik de echo wel zou afwachten. Bij de echo werd duidelijk dat 1 van mijn kindjes niet meer leefde…….
Na twee dagen braken mijn vliezen, ik was 15 weken zwanger.

Mij werd verteld dat als de vliezen breken je binnen 4 tot 8 weken zult bevallen maar ik heb gevochten, geschreeuwd, gehuild, gesmeekt en ik heb een wonder gekregen door mijn eigen doorzettingsvermogen. De dokter zei ik mocht alles doen behalve zwaar tillen maar ik ging plat, op mijn bed, op mijn bank,op mijn stoel, ……….16 hele weken lang.
Na 30 weken en 6 dagen zwangerschap ben ik geheel tegen alle statistieken in bevallen van twee jongens. Benjamin Dominique had zich verscholen in de placenta en Paddy Joshua levend op mijn buik. Ik ben er nog niet met mijn zoon omdat hij longproblemen heeft overgehouden aan het lange droogliggen in de vliezen en een virus heeft gehad waardoor hij slecht hoord maar als hij het doorzettingsvermogen heeft van mij dan komt hij er wel.

Dit verhaal word binnenkort gepubliceerd, hierover word ik nog geinformeerd.

Hoi mijn naam is Paddy Joshua Mulder en ik ben geboren op 24-02-2005 te Zwolle