Navelstrengcoagulatie bij tweelingzwangerschap met TTS

Ik, Olga Mulder ben een alleenstaande vrouw die geheel tegen de verwachting in, inverwachting raakte. Ik had net een kortstondige relatie beëindigd en dit was dus niet echt gepland. Ben 35 jaar en hoorde al wel een ( biologisch) klokje tikken in de verte vandaar mijn keuze om er volledig voor te gaan. Van de eerste schrik bekomen ging ik naar de echoscopiste om daar geheel onthutst weg te komen met de mededeling “U krijgt een tweeling”. Ik moest voor de 13 de week naar het ziekenhuis om een nieuwe echo te maken omdat ze maar van 1 kindje de nekplooimeting konden doen. Blij en geschrokken vertelde ik iedereen het nieuws.
Een tweeling, dat is toch wel heel bijzonder dacht ik nog en maakte me verder nergens druk over. Onnozel dat ik was.
Net gewend aan de situatie en al tweedehands wat spullen ingeslagen zoals een kinderwagen en bedjes ging ik naar de tweede echo. Van een kindje was de nekplooimeting niet goed, en het had zoveel vocht om zich heen. Wat hield dat in? Gelijk werd er een Gynaecoloog bij gehaald en deze vertelde over TTS. Er werd met Leiden gebeld en ik moest de volgende dag terug komen. Nu stond ik helemaal van slag op de stoep voor het ziekenhuis te huilen. Wat was er toch aan de hand? Eenmaal thuis gekomen gelijk het internet op. Kon een paar dingetjes vinden en begreep nu pas de ernst van de situatie. Dit was niet goed!!!!! Volgende dag weer naar het ziekenhuis en daar werd mij verteld dat ik over 2 dagen in Leiden werd verwacht. Slik, zo snel al. Misschien had ik het toch nog te licht ingeschat?
Maar hoe kwam ik in Leiden en wie ging er mee. Woon helemaal in Enschede en iedereen kon niet gelijk vrij krijgen om mee te gaan. Toch een vriendin gevonden en samen zijn we om 6 uur morgens op de trein gestapt. In Leiden kreeg ik een uitgebreide echo en daarna een gesprek met de dokter. 1 van mijn kindjes had zoveel vocht in en om zich heen dat hij geen overlevingskansen had. Zou hij overlijden in de buik dan zouden zijn hersenen een signaal doorgeven via de placenta aan mijn andere kindje, deze zou dan ook overlijden of zwaar gehandicapt worden.
Machteloos hoorde ik de keuzes aan die de dokter gaf.:
Ik kon niets doen, met alle gevolgen van dien, ik kon een navelstrengcoagulatie ondergaan waardoor ik waarschijnlijk 1 kon redden en ik kon mijn zwangerschap beëindigen.
Ik ging voor een kindje redden en hoorde van de dokter de uitleg aan over navelstrengcogulatie. Ze gaan via de buikwand met een kleine camera en een laser in de baarmoeder. Via de vliezen naar de navelstreng van het kindje dat moet overlijden. Daar beginnen ze dan te laseren op de navelstreng totdat de bloedvaten die hier inzitten wit worden. Dan zou de verbinding van het kind naar de placenta doorbroken moeten zijn en na een half uur zou de hartactie moeten afnemen. Ik wist niet eens dat zoiets mogelijk was. Dit zou in de praktijk betekenen dat ik van een tweeling zwanger zou blijven maar dat er maar 1 zou leven. Dat was een rare gedachte die ik niet goed van mij af kon zetten. Je hoorde wel is horror verhalen over zwangerschappen maar dat dit mij nu net moest gebeuren. Dit gebeurde toch altijd bij een ander. Hoe moest ik dit verwerken in mijn eentje want de vader wilde nadat hij had gehoord dat het een tweeling was al helemaal geen contact meer. Met de dokter overlegt dat ik na 4 dagen terug zou komen en dat ik dan de operatie zou krijgen waarbij 1 van mijn kindjes zou overlijden. Ik had eigenlijk helemaal geen keuze! Dit had toch iedereen gedaan, toch???
De twijfel nam toe, deed ik hier goed aan en wat als ik toch een gehandicapt kind zou krijgen wat zou ik dan doen. Af en toe wist ik het niet meer. Waarom kon ik niet 2 kindjes houden? Al die vragen die door mijn hoofd spookten en die ik niet kon ventileren naar een partner kregen geen antwoord. Ik voelde mij eenzaam en onbegrepen. Na 4 dagen toch de strijd hervat en met de moed in mijn schoenen ging ik weer naar Leiden. In de ruimte waar ik mijn infuus kreeg bedankte ik mijn kindje voor wat hij voor mijn andere kindje ging doen.Zijn leven geven voor het zijne zodat hij zou kunnen leven. Met tranen in mijn ogen werd ik naar de OK gebracht.
Na de operatie voelde ik mij leeg en verdrietig. Ik had mij nog nooit zo eenzaam gevoeld, helemaal in Leiden en zonder iemand die me steunde en dan zon operatie. De operatie was goed gelukt zeiden ze en ik zou 4 uur na de operatie even een echo krijgen om te kijken hoe het met mijn andere kindje was. Als alles goed was dan mocht ik morgen naar huis.
Een andere dokter die ook bij de operatie aanwezig was kwam mij ophalen voor de echo. Hij vertelde dat de dokter die de operatie had geleid heel trots was geweest op hoe de operatie was verlopen. Ik maakte mijn buik vrij en de dokter begon met de echo. Allebei keken we naar het scherm en allebei zagen we het gelijk. Er leefden nog steeds 2 kindjes in mijn buik. Wat er toen door mij heen ging is gewoon niet te beschrijven. Weer een operatie, weer afscheid nemen, weer alleen in dat akelige ziekenhuisbed en extra risico voor mijn andere kindje. De dokter wist niet waar hij moest kijken en ging gelijk bellen met de andere dokter. Ze snapten er niets van. Er werden geen excuses gemaakt wat mij erg tegenviel. Maar ik was toch al helemaal van de kaart dus dat kon er ook nog wel bij.
De volgende dag werd ik weer geopereerd en heb ik opnieuw afscheid moeten nemen van mijn kindje. Deze keer gingen ze met iets dikker materieel in mijn buik, dus ook met extra risico dat mijn vliezen zouden knappen. In dit stadium zou dat fataal zijn voor mijn andere kindje zeiden ze als dat zou gebeuren. Maar ja ik kon nu niet meer terug, ik moest nog een keer. Ook deze keer was de operatie goed gelukt zeiden ze maar ik zei dat ik de echo wel zou afwachten. Bij de echo werd duidelijk dat 1 van mijn kindjes niet meer leefde…….
Na twee dagen braken mijn vliezen, ik was 15 weken zwanger.

Mij werd verteld dat als de vliezen breken je binnen 4 tot 8 weken zult bevallen maar ik heb gevochten, geschreeuwd, gehuild, gesmeekt en ik heb een wonder gekregen door mijn eigen doorzettingsvermogen. De dokter zei ik mocht alles doen behalve zwaar tillen maar ik ging plat, op mijn bed, op mijn bank,op mijn stoel, ……….16 hele weken lang.
Na 30 weken en 6 dagen zwangerschap ben ik geheel tegen alle statistieken in bevallen van twee jongens. Benjamin Dominique had zich verscholen in de placenta en Paddy Joshua levend op mijn buik. Ik ben er nog niet met mijn zoon omdat hij longproblemen heeft overgehouden aan het lange droogliggen in de vliezen en een virus heeft gehad waardoor hij slecht hoord maar als hij het doorzettingsvermogen heeft van mij dan komt hij er wel.

Dit verhaal word binnenkort gepubliceerd, hierover word ik nog geinformeerd.