31 Augustus 2007

Eindelijk heb ik de rust weer gevonden om is een keer weer wat te schrijven want de afgelopen maanden is er weer veel veranderd en er gaat ook veel veranderen. Na het uitstrooien van mijn ouders en de verjaardag van Paddy in Februari werd het ineens stil bij ons. En als je dan wat ruimte krijgt om na te denken dan merk je dat dan pas het grote verdriet en het gemis komt. Ik kan niet in woorden omschrijven hoe erg ik mijn moeder mis. Wij hadden een ongelofelijke band met zijn beiden en hoe erg ik het ook vind dat mijn vader ook is overleden , het verdriet is niet hetzelfde. En dat is toch eigenlijk raar! Savonds als ik alleen op de bank tv zat te kijken naar bijvoorbeeld de Pfaffs dan zat ik gewoon te huilen als een klein kind. Laatst reed ik langs een kledingwinkel en ze hadden er shirts op een rek voor hangen. Ik zag de blouse die ik voor mijn moeder had gekocht en die ze ook in de kist aan had. Ik heb de auto aan de kant moeten zetten want ik kon niet meer zien door de tranen in mijn ogen.

Afgelopen maand was het een jaar geleden dat ze is overleden en ik heb er erg veel moeite mee gehad en nog. Vooral ook omdat echt iedereen op vakantie was. Ik troost me met de gedachte dat ze het jaar ervoor er wel voor mij waren en toen niet allemaal op vakantie waren.

Doordat mijn volledige WAO omgezet is tot de helft en ik daardoor gedeeltelijk in de WW zit zijn er ook de nodige financiele problemen bij gekomen en ook onzekerheden voor de toekomst. Nu sta ik onder begeleiding van een Reintegratiebureau en ik moet zeggen dat bevalt erg goed. Zo goed zelfs dat ik het voor elkaar heb gekregen om een half jaar kaart voor de sportschool te krijgen want de kilootjes zijn er nog steeds niet af. Heb nu 2 maanden erg hard getrained maar ben weer een beetje in een slob gekomen en moet me er weer toe zetten om weer te gaan.

Het allermooiste komt eigenlijk nog en dat is dat ik per begin september 2007 stage ga lopen op een boekhoudkantoor en bij goed functioneren er een leuke baan aan kan overhouden. AS maandag begin ik voor plus minus 10 uur waarin ik langzaam mag opbouwen tot 20 uur.

En dan Paddy, lieve kleine Paddy.

Paddy word erg groot en begint als een echte tweejarige een eigen karakter te krijgen. Hij kent het woord NEE erg goed en spreekt het zelfs goed uit. Voor een manneke met hoortoestellen praat hij nog steeds wel erg weinig en ook het gebaren blijft nog een beetje uit. Maar ook daar komt verandering in want hij is vorige week voor het eerst naar school geweest en hij vind het geweldig. Alleen het wachten op andere kinderen vind hij nog niet erg leuk en hij verblijd dan ook alle kinderen van zijn hoge stemgeluid afrondend met gekrijs op de grond. Ja wachten heeft hij nog niet uitgevonden maar erg raar is dat niet denk ik als je alleen woond met je Mama waarbij je nooit hoeft te wachten. Ik denk dat Paddy met de kerst heel erg veranderd zal zijn en dan bedoel ik met taalgebruik en met gebaren. De Cirkelboog is gespecialiseerd in communicatie stoornis bij hele jonge kinderen dus ik denk dat hij daar echt op zijn plek is.

Omdat ik ga werken ben ik een ongelofelijke zoektocht naar een goede gastouder gestart en met goed resultaat want hij gaat met veel plezier naar Margreet die het op haar beurt weer geweldig vind om een speciaal kindje te hebben in huis.

Eigenlijk een hele positieve Blogposting dus op het verdriet van mijn moeder na. We gaan vooruit kijken en proberen er iets moois van te maken, Paddy en ik.

Ik denk dat de foto's hierboven genoeg zeggen over ons!

liefs Olga